در مانور نیروی دریایی روسیه
بر سر بزرگترین زیر دریایی جهان (کورسک)چه آمد؟
زیردریایی هسته ای کورسک ابعادی در حد یک استادیوم فوتبال و
ارتفاعی برابر با یک ساختمان 8 طبقه داشت. کورسک به موشکهای هسته ای
بالستیک و اژدرهای مافوق سریع اشکوال مسلح بود و کمتر زیردریایی هسته ای در
زرداخانه غرب وجود داشت که از نظر توان و قدرت آتشی بتواند با آن برابری
کند. اشکوال 10 بار از اژدرهای ساخت غرب سریعتر می باشد و شاید تنها ترس از
این اژدرهای رعب آور بود که تراژدی کورسک را رقم زد.
ناخدا گنادی لیاچین فرمانده کورسک. عکس در سال 1999 گرفته شده است.
سال 2000؛ دریای بارنتز: با آغاز مانورهای دریایی روسیه دو فروند زیردریایی
آمریکایی ،یو.اس.اس تولیدو و یو.اس.اس ممفیس، به این منطقه اعزام شدند تا
اطلاعات دست اولی از توانایی های حریف جمع آوری کنند. علاوه برآمریکایی ها،
یک فروند زیردریایی هسته ای بریتانیایی و یک فروند شناور اطلاعاتی نروژی
هم در منطقه حضور داشت و ماهواره های جاسوسی دنیای غرب تمامی منطقه را به
دقت زیرنظر گرفته بودند. روسها قصد داشتند تا سیستمهای تسلیحاتی جدیدی را
در این مانور آزمایش کنند و کسب اطلاعات دست اول درباره آنها برای کشورهای
غربی ،به ویژه آمریکا، حیاتی بود. بعضی منابع اطلاعاتی اظهار می کنند که
روسیه از یک هیئت نظامی چینی دعوت کرده بود که از نزدیک شاهد مانور نظامی
روسها باشند. شاید روسها قصد داشتند تا چینی ها را تحت تأثیر قراردهند تا
معملات تسلیحاتی جدیدی را پایه گذاری کنند.
عکسی از خدمه کورسک که کمی قبل از وقوع فاجعه در یک رژه نظامی گرفته شده است. نفر اول از سمت راست ناخدای کورسک می باشد.
در ساعت 8:51 روز شنبه 12 آگوست، ناخدای کورسک به کشتی سرفرماندهی
"پترکبیر" اطلاع داد که عمق دریا می رود تا برای شلیک اژدرهایش آماده شود.
در ساعت 11:28صدای انفجاری از انبار اژدرهای کورسک شنیده شد و آژیر خطر در
زیردریایی روسی طنین افکن شد. 2 دقیقه و 15 ثانیه بعد صدای انفجار دیگری
شنیده شد و کورسک راهی اعماق دریا شد. 23 خدمه نجات یافته کورسک رآکتورهای
هسته ای را از کارانداختند و در قسمت عقبی زیردریایی ،که دریچه خروج
اضطراری در آن قرارداشت، جمع شدند. تراژدی کلیدخورده بود.
کمی پس از قطع برق رآکتورها، سیستمهای تهویه هوا و روشنایی از کار افتادند و
رشته امید این مردان به رسیدن کمک از خارج زیردریایی گره خورد؛ کمکی که
هیچگاه به آنها نرسید. سروان کولسنیکوف ، که در میان نجات یافتگان ارشدترین
افسر بود، اسامی هم قطارانش را بر دیواره کورسک نوشت. اندکی بعد،
کولسنیکوف جملات زیر را به اسامی دوستانش اضافه کرد:
" اینجا برای نوشتن خیلی تاریک است اما من سعی می کنم احساسم را بیان کنم.
به نظر می رسد که بختی برای نجات نداریم، 10 تا حداکثر 20درصد. بگذار دست
کم امیدوار باشم که کسی این نوشته ها را خواهدخواند. اینجا اسامی کسانی که
در قسمت نهم جمع شده اند وسعی در فرار دارند نوشته شده است. با احترام به
همگی آنان، نیازی به ناامیدی نیست."
تمام شناورهای روسی که در منطقه بودند صدای 2 انفجار را ثبت کردند اما
اقدامی برای نجات کورسک نکردند. آنها فکر می کردند که این صداها قسمتی از
انفجارهای برنامه ریزی شده مانور است. در حقیقت، اولین زیردریایی ها نجات
در ساعت 8:40 صبح فردا به محل غرق شدن کورسک رسیدند. پس از قطع ارتباط
کورسک دریاسالار پوپوف ،فرمانده ناوگان دریای شمال و فرمانده مانور، دستور
داد تا رزمناو هسته ای پترکبیر منطقه مانور را ترک کند. پس از آن، پوپوف با
هلیکوپتر به خشکی بازگشت و برای چند ساعتی ناپدید شد.
یک ناوشکن روسی به محل حادثه رسید و در بالای سر کورسک ایستاد و شروع به
پرتاب کردن بمبهای زیرآبی کرد. روابط عمومی ناوگان دریای شمال علت این
انفجارها را دورنگه داشتن زیردریایی های خارجی از محل حادثه عنوان کرد. در
آن زمان یک ایستگاه لرزه نگاری نروژی 40 انفجار را ثبت کرده بود.
رئیس جمهور وقت روسیه، ولادیمیر پوتین، کمکهای کشورهای اروپایی و آمریکایی
را برای بیرون کشیدن کورسک نادیده گرفت و تنها 4 روز پس از غرق شدن کورسک
بود که با تقاضای کمک نروژ و بریتانیا موافقت شد. غواصان نروژ و بریتانیا 8
روز پس از فاجعه به دریچه خروج کورسک رسیدند. غواصان تأیید کردند که داخل
کورسک را آب فراگرفته و امیدی برای نجات بازماندگان حادثه نیست.
ولادیمیر پوتین در حالی که فرمانده وقت نیروی دریایی روسیه به او گزارش می دهد.
بیوگرافی اسطوره فرماندهی نظامی دنیا 
اشنایی با شوالیه دریا