اژدر

اولین بار توسط آلمانها ساخته و شلیک شده است 

اژدر زاونکونیگ

اژدر صوتی نوعی اژدر است که هدفگیری آن به وسیله گوش دادن به صدای منتشر شده از هدف( سونار غیرفعال) یا جستجوی آن با سونار فعال صورت می پذیرد. این گونه اژدرها معمولا به صورت میان برد ساخته می شوند و اغلب توسط زیردریایی ها شلیک می گردند.

اولین اژدرصوتی ساخته شده در جهان، اژدر زاونکونیگ آلمانی بود که توسط ناوگان زیردریایی آلمان در اواخر جنگ جهانی دوم بکارگرفته شد. این اژدر از یک سونار غیرفعال استفاده می کرد و برای حمله به کاروانهای دریایی و کشتی های اسکورت آنها طراحی شده بود. در جولای 1944 غواصان روسی توانستند یک اژدر زاونکونیگ آلمانی را از داخل بدنه زیردریایی غرق شده یو-250 خارج کنند. این اژدر ، که سالم به دست متفقین افتاده بود، به دستور استالین به بریتانیا فرستاده شد. کمی بعد، دومین اژدر در جریان به غنیمت گرفتن زیردریایی یو-505 به دست متفقین افتاد.

امروزه برای شلیک یک اژدر صوتی ابتدا شناور شلیک کننده به وسیله سونارهای خود هدف را یافته و سیستم هدایت آتش اژدر را با اطلاعات به دست آمده از هدف تغذیه می کند. به صورت عمومی، اژدرهای صوتی به یک گیرنده صدای حساس به فرکانسهای میانی مجهز می شوند که می تواند برای تشخیص صدای هدف از صداهای محیط یا کشف مکان هدف به صورت فعال بکارگرفته شود. این گونه اژدرها را می توان شبیه موشکهای هوا به هوای شلیک کن-فراموش کن دانست. این بدان معنی است که پس از کشف هدف به وسیله شناور شلیک کننده، شلیک اژدر با سونار غیرفعال آغاز می شود.  این سونار به سادگی به جستجوی ردپای هدف ،با استفاده از اطلاعاتی که قبلا دریافت کرده، ادامه می دهد. پس از کشف هدف به وسیله سونار غیرفعال، هدایت آن به صورت خودکار به سونارفعال سپرده می شود. احتمالا هدف در این لحظه شروع می کند به چپ و راست رفتن یا استفاده از اخلالگر برای منحرف کردن اژدر شلیک شده. اگر مدارات منطقی اژدر توسط اخلالگر فریب داده نشوند اژدر مسیر خود را به سوی هدف ادامه خواهد داد و در زمان نزدیک شدن به آن توسط فیوزهای مجاورتی یا ضربه ای منفجر خواهدشد.

اژدرهای صوتی از زمانی که پای به عرصه جنگهای مدرن گذاشته اند ثابت کرده اند که سلاح هایی مؤثر بر علیه شناورهای سطحی و زیرسطحی هستند. امروزه، این اژدرهای بیشتر برای مقابله با زیردریایی های دشمن بکارگرفته می شوند.

نقش زیردریایی ها در جنگ جهانی دوم (قسمت اول)

در جنگ جهانی دوم ،همانند جنگ جهانی اول، زیردریایی ها به صورت گسترده ای توسط هر دو طرف به عنوان سلاح نهایی برای محاصره دریایی، غرق کردن کشتی های تجاری ، که در نتیجه سبب کمبود مواد اولیه مورد نیاز کارخانه ها  می شد، جلوگیری از جابجایی سربازان  و منحرف کردن حریف از فعالیتهای نظامی با صرف امکاناتش برای مقابله با زیردریایی ها بکارگرفته شدند.

از دیگر سو، زیردریایی سلاح کلاسیک جنگهای فرسایشی ، جایی که پیروزی با تحمل تلفات کمتر نسبت به حریف حاصل می شود، است و تناژ ماهانه کشتی های غرق شده بیشتر از نقش های جنگی نمایشگر پیروزی یا شکست است. توانایی زیردریایی در حمله به هر کجا و در هر زمان، به همراه غافلگیری و نتایج خردکننده، آن را به سلاحی بسیار موثر تبدیل می کند که در آن تعداد اندکی خدمه (40 تا 80 نفر) می توانند 1000 نفر خدمه یک نبرد ناو را ناکار کنند  و برای مهارکردن آنان تعداد زیادی شناور سطحی مورد نیاز است.

مشخصات زیردریایی آن را برای مقاصد محاصره ای و ضد محاصره ای مناسب می سازد. می توان آنها را برای حمل جاسوس و کماندو و تجهیزات در پشت خطوط دشمن بکارگرفت و به آنها نقش جم جمع آوری اطلاعاتی و عملیات ویژه بخشید.

آی 400

زیر دریایی هواپیمابر

در سال 1942، دریاسالار یاماموتو برای حمله به خاک آمریکا نقشه ای بکر طرح کرد. اسطوره و مغز متفکر نیروی دریایی ژاپن در حمله به پرل هاربر کلیدی ترین نقش را به ناوهای هواپیمابرش واگذارکرده بود. اما اینبار، یاماموتو در خیال استفاده از سلاحی شگفت انگیز بود. مثل همیشه، مهمترین عنصر نقشه وی غافلگیرکردن دشمن بود. یاماماتو خیال داشت برای حمله به خاک آمریکا از زیردریایی هایی استفاده کند که هر کدام می توانستند چندین فروند هواپیما حمل کنند.

حمل هواپیما و به پرواز درآوردن آن از روی عرشه زیردریایی امر سابقه داری بود و سابقه آن به جنگ جهانی اول می رسید. اولین هواپیماهای محمول توسط کشتی ها و زیردریایی ها هر دو به یک منظور بکارمی رفتند؛ شناسایی و دیده بانی. اولین حمله از این دست توسط 1 فروند هواپیمای آبنشین -که از زیردریایی آلمانی یو-12برخواسته بود- انجام شد. این هواپیما در جنگ جهانی اول توانست خود را به لندن برساند ولی ظرفیت اندک این هواپیما باعث شد تا حمله اش خسارتی برجای نگذارد.  ظرفیت کم  زیردریایی ها از یک سو و مشکلات فنی از سوی دیگر باعث شده بود که قدرتهای دریایی آن زمان بکارگیری زیردریایی های هواپیمابر را خیلی جدی نگیرند. اما برخلاف طرح های قبلی، زیردریایی که یاماماموتو قصد استفاده از آن را داشت  یک طرح کاملا جسارت آمیز بود. بنا بر طرح او باید در حدود 20 فروند زیردریایی بزرگ ساخته می شد که هریک توان حمل 3 فروند بمب افکن کوچک را داشته باشند. بدین سان،  یک نیروی قابل توجه از 60 فروند بمب افکن می توانستند خسارت زیادی را به اهدافشان وارد کنند. اما جالبترین نکته طرح او استفاده از 3 فروند هواپیما در یک زیردریایی نبود بلکه اهدافی که یاماماتو انتخاب کرده بود طرح او را پیچیده و جالب توجه می ساختند. در طرح یاماماتو، زیردریایی های ژاپنی باید بدون سوختگیری از اقیانوس هند عبور می کردند و پس از دورزدن جنوب آفریقا وارد اقیانوس اطلس شده و به شهرهای واشنگتن، نیویورک و کانال پاناما حمله می کردند. این حمله، حمله ای بود که هیچ فرمانده آمریکایی انتظار آن را نداشت و کاملا واضح است که در صورت اجرا -مانند حمله به پرل هاربر- می توانست به خوبی مدافعین را غافلگیرکند. هدف اصلی یاماماتو تخریب کانال پاناما بود تا آمریکا نتواند از طریق آن لوازم و نفرات مورد نیازش را از اقیانوس اطلس به اقیانوس آرام منتقل کند. حمله به شهرهای آمریکا هدف دوم او بود و یاماماتو می خواست با کشاندن جنگ به خاک آمریکا روحیه مردم را ضعیف کرده و دولتمردان آمریکایی را به پای میز مذاکره بکشاند. در آن زمان ژاپن در جنگ دست بالا را داشت. فیلیپین و سنگاپور را از دست آمریکا و بریتانیا خارج کرده بود و سربازانش درحال پیشروی به سمت استرالیا و هندوستان بودند. اما یاماماتو می دانست که غول خفته صنعت آمریکا در حال بیدارشدن است و ژاپن برای حفظ پیروزی نظامی اش فرصت اندکی دارد. یاماماتو قصد داشت قبل از اینکه آمریکا بتواند از تمام ظرفیت صنعتی اش در جنگ استفاده کند رئیس جمهور آمریکا را به پای میز مذاکره بکشاند.

برای انجام این ماموریت، صنایع دریایی کوره ژاپن در سال 1942 طراحی و ساخت بزرگترین زیردریایی دنیا را آغازنمود. سلاح جدید نیروی دریایی، زیردریایی کلاس "سن تکو آی400"[1] نام گرفت. در ابتدا 18 فروند از زیردریایی جدید سفارش داده شد. در ژانویه سال 1943 ساخت اولین نمونه آغازشد ولی تعداد سفارش ها به 5 فروند کاسته شد و در انتها -به دلیل کمبود قطعات و فلزات مورد نیاز- تنها 3 فروند از این غولها ساخته و به نیروی دریایی سلطنتی ژاپن تحویل داده شدند.